Afscheid van Route 66 en pech

Vandaag doen we nog een klein stuk Route 66 en dan gaan we noordwaarts om dan morgen een tour door de Canyon du Chelly (spreek uit tsjee) te doen. Tenminste dat is het plan maar daarover straks meer. We passeren de Continental Divide, de centrale waterkering. Al het water ten westen hiervan stroomt naar de Pacific Ocean, alles ten oosten naar de Atlantic.

We komen in Gallup, eerder stonden hier overal kleurige afvalbakken, maar de meeste zijn inmiddels verdwenen.. Wie er nog wel stond was de Giant Muffler Cowboy op het dak van een autobedrijf. Met de Muffler Cowboys (reclame voor een knaldemper keten) begon de gewoonte om hele grote kunststof poppen langs Route 66 te zetten, puur om aandacht te trekken.

We rijden Arizona ( de Grand Canyon State) binnen, wel in dezelfde tijdzone maar omdat Arizona niet aan zomertijd doet mooi plotseling 1 uur later. Even later komen we in Navajo land en laten die nou wel aan zomertijd doen!

Het landschap was ongeveer dat van gisteren en veranderd nu eerst in bos (met lage struikachtige pijnbomen) en daarna in kale vlaktes van lichtgroen, en grijs. Hier en daar een zandpad rechts of links en verder dan wat prefab woningen of grote campers/caravans.

Zelfs op grote afstand is de armoede zichtbaar, het leven in zo’n reservaat kan geen pretje zijn. En nu ook de casino’s sinds de versoepelingen van de gokwetten concurrentie krijgen van niet-indiaanse ondernemers wordt het er niet beter op. De houding van veel Amerikanen t.o.v. het indianen probleem wordt duidelijk uit de uitspraak van een vrouw die ik enkele jaren geleden sprak: “Why do they complain, we even gave them parts of our land for free!” Ik kon haar alleen maar met stomme verbazing aankijken, hoe verdraai je jouw eigen geschiedenis!!

We stoppen bij Hubbell Trading Post, een National Historic Site. Weer zo’n oja ervaring, we zijn hier op onze eerste camperreis in 2011 ook geweest. Tegenwoordig natuurlijk vooral een winkel voor toeristen maar ook de Navajo cultuur is hier aanwezig met eigengemaakte sierraden en handgeweven tapijten. Toiny zoekt wat spulletjes uit, maar dan blijkt de creditcard machine niet te werken. Ik heb nog net genoeg cash voor een koelkast magneetje, jammer van de rest. De (indiaanse) eigenaar zit het niet lekker, stopt de andere dingetjes in een zakje (toch iets van $30) en zegt “it’s okay, take it”. Dat is een mooi mazzeltje!

Als we wat verderop op een mooie plek stoppen voor wat te eten blijkt de koelkast uit te staan. In de zekeringkast is een rood lampje te zien. De zekering blijkt doorgebrand en geen reserve natuurlijk. Een kwartiertje rijden en daar zijn zowaar wat winkels waaronder een hardware store. Zekeringen gekocht, nieuwe zekering erin en jawel hoor, wat ik al vreesde, pats meteen weer kapot. Dus er is echt iets mis met de koelkast. Tot zover het mazzeltje!

We rijden door naar het noorden over een brede richel, links grasland en rechts een diepe vallei met daarachter rode rotswanden, alweer prachtig! We strijken neer op de camping bij Canyon du Chelly, fraaie plekken zonder voorzieningen, dus we zijn afhankelijk van de boorddaccu en de gelukkig goed gevulde watertank.

Ik ga bellen met de On Road Service, resultaat is dat er in Moab een RV service zit die morgenmiddag tijd voor ons heeft. Nu wilden we toch al naar Moab, dus dat is prima. Alleen de planning was dat we daar pas om donderdag zouden zijn, maar goed dan gooien we de plannen maar wat om. We besluiten om de Canyon tour maar te laten zitten (spaart weer $240 uit) en morgen in een ruk naar Moab te rijden, jammer maar het is wat het is. Naast deze camping ligt een lodge met wifi, dus kan ik alvast een plek op een camping in Moab reserveren, die ga ik morgen dan doorgeven aan de On Road Service, zodat de RV service ons op de camping zal proberen te helpen. Dan gaan we ook de verdere (globale zoals ook de oorspronkelijke) planning van deze trip invullen. En zien we meteen weer het voordeel van niets van te voren vastleggen, we kunnen nog steeds alle kanten uit .